ESKİDEN...

İyi akşamlar  pazartesi günü 3 adet sınavım olmasına rağmen tavana bakıp bakıp düşüncelere dalarken buluyorum kendimi. Çoğunlukla eski zamanları düşünüyorum  yada eski beni... Ben eskiden saftım iyiydim insanlara güvenir tanımadığım insanları bile çok severdim.

Ama artık kendimi tanıyamıyorum. Çoğu zaman sinirliyim patlayacak bir bomba gibiyim bu sinirimi en çok kendimden çıkarıyorum. Öyle acımasızca davranıyorum ki. Bir nevi başarısızlıklarım için intikam alıyorum.

Artık korkağın tekiyim hiç bir şeye cesaretim yok. Yapacağım her şeyi o kadar düşünüyorum sonunda ondan vazgeçiyorum. Halbuki ben bana vuran babama bile karşı çıkardım. Artık büyüdüm ve o cesaret içimdeki çocukla beraber ortadan kayboldu. Artık sesini yükseltmesi için yetiyor kendimi karanlık odama kapatmak için.

Artık bu aileye ait hissetmiyorum kendimi ama kopamıyorum da. Anneme daha çok bağırıyorum yaktığı canımın acısını canını acıtarak alıyorum ve artık biliyorum ki söz kalemden bile keskin...

Artık yeni bir şeyler öğrenme arzum yok. Bundandır belki de okuldan kaçışım. Sınıf denilen hırslı insan topluluğu ile düşüncelerimde ters hayallerimde...

Ben kitaplara aşıktım şimdi kitaplara elimi uzatıp çekmekle yetiniyorum. İster inanın ister inanmayın en çok bu sıkıyor canımı...

Dua edin olur mu benim için. Huzur bulsun artık beni korkarak kurduğum bir aşçılık hayalim var oda olsun. Bende bu yazıya denk gelip okuyan herkese sağlık mutluluk ve huzur diliyorum...