Kendi adıma söyleyecek hiçbir şey kalmadı dostlar. Hala aynı noktada durmaktayım. Biliyorum sıkıldınız. Ama bu yazının sonuna kadar sabrederseniz işkence bitecek. Emin değilim ancak bu yazı son yazım.
Zavallı blogum bile başarısızlığımı simgeliyor sanki. Bir haftadır saçma sapan bir sürü tema denedim olmadı. Hep bir gömlek fazla geldi üzerime. Yakışmadı. Her defasında daha iyisini denemek için birini bozdum. Birşeyleri mahvetmekte üzerime yok. Zaten bakıyorum 2-3 kitap, 5-6 isyan yazısından başka hep çekiliş falan paylaşmışım. Geri zekalı bir beyinden beklenildiği gibi.
22 yaşındayım ve hiç bir şeyim yok. Sürekli beni hayata bağlayacak bir neden arayıp durdum. Sürekli birşey olacak ve ben mutlu olacağım ümidiyle, bu kadar şeyi o güzel günler için çekiyorsun Aslı dedim kendi kendime. Evet başarısızsın ama o nedeni hedefi amacı bulduktan sonra inanılmaz başarılı olacaksın yalanını da eksik etmedim ama...
İşe yaramadı, tıpkı benim gibi. Babamla konuşmuyor, diğerlerine çemkirip duruyorum. Onlarda yoruldu benden. Sevmediğiniz birine ne kadar katlanabilirsiniz ki. Okulumu bitiremiyorum. Küçük bir sığınağım var oradan bile çıkmak istemiyorum. Konuşmayı beceremiyorum. İyi bir kul da değilim. Bir kütle yığınından başka hiç bir şey değilim. Sadece bir hiçim.
Yukarıdaki paragraf sizi temin ederim sert bir öz eleştiri değil. Benim biyografim. Bunlar neyse de hayalsizlik yıkıyor insanı. Ne hayal kuracağımı bile bilmiyorum. Boşlukta hissediyorum kendimi. Öylesine süzülüyorum sanki.
Durum bu iken ben bile kendimden sıkılmış ve nefret etmişken sizlere bu işkenceyi çektiremem. Bu yüzden elimi eteğimi çekiyorum. Kalıcı olur mu bilmem ama kararım bu. Belki bu hayattan da çekip giderim. Cesaret edebilirsem benden sonra kızkardeşimin olanları yazmasını isteyip öyle gideceğim.
Hakkınızı helal edin.
Mutlu huzurlu ve iyi yaşayın
Selametle...