GÖĞE BAKMA DURAĞI

°

Durma kendini hatırlat

Durma göğe bakalım

°

Göğü hiç görmeyen bir arasokakta bir mekan burası. Ad güzel düşünülmüş, duvarlara film ve plak afişleri asılmış birde soba koymuşlar orta yere. Güzel bir mekan canlandı değil mi gözünüzde? Ama her şeye rağmen buranın eksik bir yanı var. Ruhu yok. 

Bu mekanı nedense kendime benzettim. Kendimce bana en uygun olanları aldım hayattan. Ama bakıyorum ki ruh eksik. Ruh eksik olunca kalem yazmaz dil konuşmaz oluyor efendim. 

Ruh olmayınca insan içine Yaratıcı nuru üflenmiş bir içi boş bir torbaya benziyor. Bakıyor görmüyor, duyuyor dinlemiyor ve her bir noktası mescid kılınmış şu dünyaya sığmıyor. Ruh kaçıp gidince yeri nefise kalıyor. Vicdan da olmasa nefisten ibaret olacaksın neredeyse. 

Ruh aramaya başlayacak halim yoktu. Akışına bıraktım bende. Nasılsa evi bendim mutlaka dönerdi. Dönmedi. Aslında hiç gitmemişti. Benim kara bir perde gibi olan karamsarlığımın ardında gizleniyormuş. 

Perdeyi yırttım. Aldım ruhumu yanıma. Eskisi gibi kalemimin ucunda, bir kitabın kokusunda, bir dostun bakışında, bir çayın buharında, bir yaprağın düşüşünde,  her kalbimin atışında orada olacak. 

Ve inanıyorum ki birgün eşini bulacak ruhum. O zaman göğü gönlümüze indireceğiniz...