KİTAP YORUMU || KARDEŞİMİN HİKAYESİ -ZÜLFÜ LİVANELİ

İnsan,Bir damla kan ve bin endişe
Şirazlı Sadi 

İlk defa bir Zülfü Livaneli kitabı okudum.Bitirdikten sonra keşke daha önce okusaymışım dedim.Kitap bir cinayet haberiyle başlıyor.Bir gece öncesinde misafir olduğu evin genç hanımı öldürülüyor. Olaylar bundan sonra başlıyor.İçerisine Ahmet beyi ve onun yaşamını da alarak devam ediyor.Kitap boyunca   katili tahmin etmeye çalışıyorsunuz. Ama sanırım hiç kimse kitap sonunu tahmin edemez.

Bir kitap düşünün içinde hem cinayet,hem psikoloji,hem aşk olsun.Kitabın kahramanı Ahmet Arslan ise çok tuhaf biri  Kendisi bir mühendis ve emekliliğinden sonra Karadenizin bir köyüne yerleşmiş.Profesör Kien* gibi  tüm evi kitaplarla dolu. Tıpkı bir kütüphane gibi onları konularına ayırması çok hoşuma gitti. Kitaplarda asıl aradığı anlattığı hislerini anlamak.Çünkü mühendis bey hissedemiyor.Odalarda az sayıda eşyaları da var.Mesela birinde sadece sevgili var.O kadar çok seviyor ki sevgiden öldürüyor.** Tıpkı takıntılı bir aşık gibi.

Kitabın konusu,dili ve insana kattığı bilgiler açısın ben çok beğendim.Bitirince şöyle bir kalacağınızı düşünüyorum.Kesinlikle Livaneli kitaplarını okumaya devam edeceğim. Hakkında daha fazla yazmak istesem de hem spoiler vermemek için hemde birbirine karıştırmadan yazmak zor olacağı için kısa kesiyorum ve son olarak kitabın epub uzantılı bir kopyası bende mevcut ancak telif hakları açısında soru olabileceği için buraya yükleyemiyorum.Ama isteyenleriniz olursa e-mailden gönderebilirim.

Keyifli Okumalar.

Sevgilerle

*Profesör Kien Elias Cannettinin Körleşme kitabının karakteri

**Kitabın bir bölümüne göndermedir.

BEN GELDİM

Merhaba :) Gitmediğimi söylememişken geldiği belirtmek ancak benim yapacağım bir şey. Bir kaç günlüğüne ailemin yanına gitmiştim.

Evimizin tatlı hatunları babaannem ve annem hazır babam yurt dışındayken erişte ve yün yıkama işini bitirelim dediler. Annemin dizinden su alınınca ve ağır kaldırması yasak olunca,kız kardeşim de lense alışma sürecinde gözlerinin mikrop kapmasını istemediğinden (aradığı bahaneyi bulmuştu sayın okuyucu itiraz edemezdim),malumunuz babaannem de yaşlı olunca(dili için aynı şeyi söyleyemem) işler bendenize yüklendi.(Yazar burada hamaratlığını vurguluyor).2 günde bitirip kalan 2 günde dinlendim.

Allah'tan bu sefer sömürülecek bir İnternet bağlantısı buldum da arada bir kaç yere baktım.Tablete de bir sürü e-kitap yüklemiştim(isterseniz bununla ilgili bir yazı yazabilirim).Uzun zamandır bu kadar okuyamamıştım iyi oldu.Kardeşimin hikayesiydi biri.Yorumunu yazsam mı diye düşünüyorum şimdi.Bir daha gidersem filmde indireyim diyorum.

Kendisi de bu kadar kısa olan tatilimde  bunlardan başka hişçbirşey yapmamış olsamda bir güncelleyeyim dedim :)

İyi günler hepinize.

Sevgilerle

BEN BİR ZAMANLAR

Dün İnstagram hesabımdan bir mesaj aldım.Daha önce yaptığım konuk yazar duyurusu ile ilgili   kelebegintirtili ile konuştuk. Ve kendisi bu günkü konuk yazarım :) Kendisine teşekkür ediyorum.Ve yazısına hiçbir müdahalede bulunmadan  aynen paylaşıyorum. Benim önceki yazılarıma benzediğinin farkındayım. Ben bu bulanım hallerini atlatır gibiyim şu sıralar oda bu durumu dünya seyahatine çıkarak atlatacak hatta bugünlerde yola çıkacakmış.İyi okumalar :)

*****

Ben bir zamanlar...Son zamanlarda kendimi tanıyamaz oldum biraz daha umursamaz kendime karşı biraz daha acimasizim kendini seven bir adamin ihaneti bu... Ne zaman başımi gökyüzüne kaldirsam bir yildiz kayar ve ne zaman bir yıldız kaysa hemen seni dilerim biliyorum seni gökyüzünden istemek biraz aptalca...artık daha korkagim yuzlesmek yerine hep kaçıyorum seni görecem diye de ödüm patlıyor çocukluğum geliyor aklima... ne yapsam zevk alamiyorum kitap ta okumuyorum eskisi gibi yemege verdim kendimi hem daha kolay yapmasi uykumuda getirmiyor acilarima tuz basar gibi irademin ihanetini nefsimle ağır ödüyorum...hayat neydi bilmiyorum neden yaşıyorum ki diyorum umutsuz vakayim biliyorum kendime çok kızıyorum her sarkida her siirde seni buluyorum sonra, sonra mi? kendimi kaybediyorum... geceler dis ağrısı gibi yuregim durmadan sızlıyor ve başımi ne zaman yastıga koysam yastık taş kesiliyor... yatagim çok soğuk bu kadar ateşin içinde bir adam nasıl uşür bilmiyorum yani kisacasi günlerim böyle bombok ben mutluluk nedir unuttum bir zamanlar mutluluk sevdigim kadının gözlerin de kendimi görmek ti simdi o gözler benim katilim ve ben daha ne kadar ölecem bilmiyorum kendi evime kendi kalbime daha ne kadar yabanci olacam bilmiyorum bir kuyunun icinde en sevdikleri tarafından atılmış yusuf gibi, ucurumun kenarindayken ellerinle itilmiş gibi, benim hayatim... Daha ne kadar gülecem gizlemek icin actigin yaralari söyle...iki yüzlü olmaktan kendimi kandirmaya calismaktan ayakta durmaya çalışmaktan çok yoruldum. her zaman boylemiydim bilmiyorum...Ters istikamete gidiyorum yanlış yolda yürüyorum biliyorum ama olsun hiç olmazsa durmuyorum. Ben bir zamanlar...neyse

İYİ ŞEYLERDE VAR(MIŞ)

Selamünaleyküm. Bu kez olması gereken gibi başladım sanırım :) Nasılsınız bakalım? Az evvel  Ne konuda yazsam diye düşünürken fark ettim ki ben hep kötümser bir dille ve hep kötü anlarımı paylaştım sizinle.Hatta normalde de düşünce şeklim böyle.Halbuki benim hayatım sürekli acıların çocuğu halinde geçmiyor ki  :) Niye kendime bunu yapıyordum inanın bilmiyorum.Geçte olsa bunun farkına varmam güzel oldu.Gülümsenecek detaylar buldum kendime.

Aslında bu fikir yeni değil.Yeni bir başlangıç yapmak için uğraşırken, izlediğim bir filmde iki kız kardeşin hikayesi etki etti bana.kızlar her akşam yatağa girince önce dualarını okuyup sonra bütün gün yaşadıkları kötü olayları unutup  ve sebep olan insanları affediyorlardı. İyi anılar onların yerine geçiyor böylece.Ben neden yapmayayım? Kin kalbime ağır yük olmuyor mu diye düşündüm.

Mesela annemle vakit geçirmeyi sevdiğimi sırdaş olacak kadar yakın olduğumuzu anlatmadım hiç.Babamın ben yalnızken endişelendiğini ve benim güvende olmama ihtimalimin bile onu uyutmadığını da yazmamışım.Kardeşlerimin yazlıktan gelince uzun uzun bana sarıldığını da.Bir ihtiyaçları olunca ilk bana koşacak kadar güvendiklerini de.

Kendimi aptal hissettiğimi okulu sevmediğimi ve uzayabileceğini yazmışım.Ama herkesin bu zekayla uzatmazsın dediğini yazmamışım.Yada bir şey soracakları zaman ilk bana sorduklarını.Mutlaka kim milyoner olmak ister katıl demelerini.

Çirkin olduğumu yazmışım mesela.Hiç tatlı bulunduğumu yazmamışım.Burnumun eğriliğine kadar yazmışım da ben  nefes alıyorum arkadaş dememiş, şükretmemişim. Kilolu olduğumu yazmışım da ben veririm diyememişim.

Hep kalabalıklar içinde yalnızım demişim. Kalabalıkları gözardı eden benmişim.Kim kolunu uzatsa bana kimse yardımcı olamaz diye uzaklaştırmışım. Kimse beni sevmiyor yazmışım diğer bir yazımda.Peki ben kime seni seviyorum diyorum ki.

En önemlisi Allah beni sevmiyor diye düşünüyordum.Dualarımı duymazdan geliyor demişim.Onun beni sevdiğini hissedemiyorum cümlesini nasıl yazabilmişim. Beni sevmese tamamen nasipsiz bırakırdı değil mi? Halbuki hiç bir şeyim olmasa düşünecek aklım okuyacak gözüm başımda örtüm var.Kuran okuyamayan tutsak toplumlar varken ben özgürüm.Onca isyanıma rağmen iyi şeylerde oluyor hayatımda mesela.En azından gülecek nedenlerim var.Allah merhametlidir affedicidir.İnşallah yanlıştan dönecek kulunu da affeder. Peygamber efendimizi rüyamda hala görmedim ama bir sür insan görememiş sonuçta.Niye kendi üzerime alındım ki.

İtiraf edeyim son madde bir kaç dakika önce dank etti.Oda şöyle oldu.Her gece kardeşim benimle kalıyor.Yani bütün gün yalnız oluyorum ama gece o yanımda kalıyor.Ona rağmen rahat uyuyamıyor korkuyordum.Bu gece yok.Hastalanmış yazlığa gitmiş.Dualarımı okuyup yazıya başlayınca güvende hissettim.Güvenle beraber geldi o beklediğim his.Meğerse dualarımı eksik ediyormuşum.

İşte böyle dostlar. Benden beklenmeyecek bir yazıyla ve köşeli jetonumla karşınızdayım.Kötüyü ben çağırıyordum şimdi defetmenin peşindeyim.

Selametle.İyi geceler