Selamünaleyküm. Bu kez olması gereken gibi başladım sanırım :) Nasılsınız bakalım? Az evvel Ne konuda yazsam diye düşünürken fark ettim ki ben hep kötümser bir dille ve hep kötü anlarımı paylaştım sizinle.Hatta normalde de düşünce şeklim böyle.Halbuki benim hayatım sürekli acıların çocuğu halinde geçmiyor ki :) Niye kendime bunu yapıyordum inanın bilmiyorum.Geçte olsa bunun farkına varmam güzel oldu.Gülümsenecek detaylar buldum kendime.
Aslında bu fikir yeni değil.Yeni bir başlangıç yapmak için uğraşırken, izlediğim bir filmde iki kız kardeşin hikayesi etki etti bana.kızlar her akşam yatağa girince önce dualarını okuyup sonra bütün gün yaşadıkları kötü olayları unutup ve sebep olan insanları affediyorlardı. İyi anılar onların yerine geçiyor böylece.Ben neden yapmayayım? Kin kalbime ağır yük olmuyor mu diye düşündüm.
Mesela annemle vakit geçirmeyi sevdiğimi sırdaş olacak kadar yakın olduğumuzu anlatmadım hiç.Babamın ben yalnızken endişelendiğini ve benim güvende olmama ihtimalimin bile onu uyutmadığını da yazmamışım.Kardeşlerimin yazlıktan gelince uzun uzun bana sarıldığını da.Bir ihtiyaçları olunca ilk bana koşacak kadar güvendiklerini de.
Kendimi aptal hissettiğimi okulu sevmediğimi ve uzayabileceğini yazmışım.Ama herkesin bu zekayla uzatmazsın dediğini yazmamışım.Yada bir şey soracakları zaman ilk bana sorduklarını.Mutlaka kim milyoner olmak ister katıl demelerini.
Çirkin olduğumu yazmışım mesela.Hiç tatlı bulunduğumu yazmamışım.Burnumun eğriliğine kadar yazmışım da ben nefes alıyorum arkadaş dememiş, şükretmemişim. Kilolu olduğumu yazmışım da ben veririm diyememişim.
Hep kalabalıklar içinde yalnızım demişim. Kalabalıkları gözardı eden benmişim.Kim kolunu uzatsa bana kimse yardımcı olamaz diye uzaklaştırmışım. Kimse beni sevmiyor yazmışım diğer bir yazımda.Peki ben kime seni seviyorum diyorum ki.
En önemlisi Allah beni sevmiyor diye düşünüyordum.Dualarımı duymazdan geliyor demişim.Onun beni sevdiğini hissedemiyorum cümlesini nasıl yazabilmişim. Beni sevmese tamamen nasipsiz bırakırdı değil mi? Halbuki hiç bir şeyim olmasa düşünecek aklım okuyacak gözüm başımda örtüm var.Kuran okuyamayan tutsak toplumlar varken ben özgürüm.Onca isyanıma rağmen iyi şeylerde oluyor hayatımda mesela.En azından gülecek nedenlerim var.Allah merhametlidir affedicidir.İnşallah yanlıştan dönecek kulunu da affeder. Peygamber efendimizi rüyamda hala görmedim ama bir sür insan görememiş sonuçta.Niye kendi üzerime alındım ki.
İtiraf edeyim son madde bir kaç dakika önce dank etti.Oda şöyle oldu.Her gece kardeşim benimle kalıyor.Yani bütün gün yalnız oluyorum ama gece o yanımda kalıyor.Ona rağmen rahat uyuyamıyor korkuyordum.Bu gece yok.Hastalanmış yazlığa gitmiş.Dualarımı okuyup yazıya başlayınca güvende hissettim.Güvenle beraber geldi o beklediğim his.Meğerse dualarımı eksik ediyormuşum.
İşte böyle dostlar. Benden beklenmeyecek bir yazıyla ve köşeli jetonumla karşınızdayım.Kötüyü ben çağırıyordum şimdi defetmenin peşindeyim.
Selametle.İyi geceler
