Merhabalar saygıdeğer blog alemi!!!
Nasılsınız? Ailenizin biraz deli biaz karamsar kızını özlediniz mi? Eğer özlediyseniz özür dilerim ama artık kendisi burada değil :)
Oh Allahım yazmayı ne kadar çok özlemişim. İçimden gelenler parmaklarımın ucundan akıyor sanki. Anlatacak ne kadar çok şey birikmiş meğerse. Neredeyse yıllar oldu kendime ait bir şeyler yazmayalı. Nerden başlamam gerektiğini bile bilmiyorum. Vira bismillah diyelim Allah yolumuzu gösterir elbet.
Bundan 10 ay öncesine gitmek istiyorum izninizle. Tüm psikolojimin dipte anksyetemin tepede olduğu zamana gidelim. Bir sabah kendimi psikoloğun kapısında buldum. İnsan sadece yaşadığı için acı çeker mi? O halde kapıdan ilk adımımı attım. Doktorumun ilk cümlesini hatırlıyorum. Kendinden ne kadar da uzaksın böyle :)
Evet kendimden yaklaşık 28 sene uzaktaydım. Sevmiyor değer vermiyor ve tanımıyordum. Bir serüvene başladık Allah bu konuda yardım etti ve 10 ay gibi bir sürede kendimle 28 senelik uzaklığı kapatma fırsatı buldum.
Geçmişi unuttum,acıları affettim,kendimi çok sevdim ve değer veriyorum. Artık en küçük şeylerden bile mutluluk duyuyorum. İleri bakıyor ve adımlıyorum. O donuk bakışlı kız yok artık. Sürekli kahkaha atan güzel ve tatlı bir insan var.
Artık çalışıyorum. Yeni hobiler edindim ve spora bile başladım. Hayaller kuruyorum hedeflerim de var. Artık ne gemiyi bekleyen o limanım ne okyanusta savrulup duran o gemi... Ben benim ve mutlu olduğum her şeyi yapıyorum. Hobim aslında 2. bir iş sayılabilir. Tasarım benim kendimi ifade etme biçimim. Bilenler bilir makineleri her zaman insanlardan daha fazla anladım ve aramızda kalsın sevdim.İronik olacak ama esas para kazandığım iş ise insan ilişkileri :) Ve gerçekten çok seviyorum zira insanlarla sohbet etmeyi, yardımcı olmayı ve yönlendirmeyi çok seviyorum.
Ben huzura,huzur bana hoşgeldi :) Mutluluk hiç yakamızı bırakmasın. Yeni yazılar ve içeriklerle bende bloggera hoşbuldummm
